چهار سال و اندی پیش پروژه فیلم ایرانی عصبانی نیستم تمام شد. تنها نماینده ۶۴امین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین بود. بعد از فیلم بغض (اولین فیلم بلند رضا در میشیان) ساخته شد و همان اولین فیلمش چنگی به دل نمی‌زد اما دومین فیلم توانست کمی منتقدان را راضی کند. درمیشیان همیشه سعی کرده که بفهماند دغدغه‌اش درد مردم است.

همان موقع که نوید محمدزاده که حرفی برای گفتن نداشت اگر این فیلم اکران می‌شد می‌توانست او را بیشتر از اینکه الان معروف شده بود، مشهور کند. باران کوثری هم واقعا خوب بازی کرد و دقیقا همان نقشی که می‌بایست را اجرا کرد. این فیلم می‌توانست خیلی‌ها را هیت کند.

این فیلم به دلایل سیاسی تا همین اردیبهشت ماه که گذشت، منتشر نشد. دلیل سیاسی ‌اش هم این بود که جایی در فیلم به اختشاشات ۱۳۸۸ اشاره کرد. دلیل اینکه نوید هم از دانشگاه تعلیق شد شرکت در اختشاشات بود.

ابتدا در فیلم می‌شد گفت  که واقعا فیلم جذابی نباشد اما هر چه که گذشت من را به جلو هدایت می‌کرد که آیا این دو عاشق به هم می‌رسند؟ آیا بابای ستاره راضی می‌شود یا نه؟ ایا کسی توسط نوید کتک می‌خورد؟ همه این جریانات توانستد دست به دست یکدیگر بدهند و داستان را خیلی جذاب پیش ببرند.

نکته بسیار خوب فیلم برداری این پروژه دکوپاژها و اکستریم کلوس آپ‌ها هستند که جذابیت خاصی به این فیلم می‌دهند.

موزیک این فیلم واقعا کم بود و حتی احساس این را نمی‌داد که موزیک بخشی از فیلم باید باشد.

داستان عاشقانه این فیلم هیچوقت بر اساس فیلم‌های آبکی و بی کیفیت ایرانی نبود و کاری قوی بود که احساس عشق را می‌توانست به خوبی به مخاطب تحویل دهد.

چیز خیلی مهم که فیلم به من یاد داد دوست داشتن و ارزش قائل شدن برای خود است. به طور مثال اگر مشکلی در ارتباطات  روزمره یا طرز تفکر یا هر چیزی که شما را آزار می‌دهد باید هر چه زودتر آن را درمان کنید.

سورپرایزی هم برای من وجود داشت که رضا کولغانی، خواننده گروه داماهی، در این فیلم ایفای نقش می‌کرد. (اگر چه داماهی در آن زمان خیلی معروف نبود.)